Concertreview: Eddie Vedder in de Lotto Arena. Een paar dagen geleden, toen hij optrad in Ierland, hoestte Eddie uit eigen zak 2. Niet dat hij daar lessen uit heeft getrokken. Dixit Eddie, zo rond half twaalf: ‘Ik weet niet hoe laat het is en het kan mij ook niks schelen. Deze keet is voor de hele avond van ons, godverdomme.’ Wat geeft dat in cijfers? Tweeënhalf uur concert, verspreid over 3.
![]() ![]() Live heeft solo- Eddie – voor het eerst in België, trouwens – een vast, maar ruim repertoire waaruit hij elke avond lukraak een kleine berg songs kiest. Vooral covers en Pearl Jam- herwerkingen, aangevuld met een stuk of wat solonummers. Vanavond net zo. Hij zat relaxed op een stoel, switchte tussen een zestal gitaren, een ukelele en een orgel, en liet op gezette tijden een goeie stream of consciousness los op het publiek. Ik voel me één met jullie,’ liet hij zich ontvallen. ![]() Kortom: dat fake haardvuurtje stond daar niet voor niks te flikkeren. Vriendschap en sfeer, daar ging het om. De covers waren leuk, ook al voegden ze zelden of nooit iets toe aan het origineel. Heroes’ van David Bowie, ‘Rockin’ in the Free World’ en ‘The Needle and the Damage Done’ van Neil Young, ‘Should I Stay or Should I Go’ van The Clash, ‘Brain Damage’ van Pink Floyd, ‘Drive All Night’ van Bruce Springsteen en ‘You’ve Got to Hide Your Love Away’ van The Beatles… Hey, als je pikt, pik dan ineens van de besten. De opvallendste (en de beste) interpretatie was er evenwel eentje van een nukkiger groepje: een orgelversie van ‘I’m So Tired’ van Fugazi. Cool! Voor het onvervalste sentiment moest u dan weer bij de solonummers zijn. Onder meer ‘Guaranteed’ uit‘Into the Wild’, dat uitgebreid aan bod kwam, en‘Satellite’, uit het verder min of meer genegeerde ‘Ukelele Songs’. Daarna, in de staart van de set, waren er ook nog de weepies van voorprogramma Glen Hansard, die voor de gelegenheid mee op podium mocht. Nu zitten‘Song of Good Hope’ en ‘Falling Slowly’ (het hitje uit 2. Once’) op het stroperige af vol drama – met meer dan een snuifje Damien Rice – maar goed: ze zijn alleszins beter mét Eddie dan zonder. Tot daar de verrassingen, want het hardst stond Eddie (en u) natuurlijk te schitteren in het licht van zijn beste nummers: die van Pearl Jam.‘I Am Mine’ was een showcase voor Eddie als gitarist; op ukelele was hij, zoals in‘Can’t Keep’, al eens wat overenthousiast. Wishlist’ was een vroege crowdpleaser. Again Today’ van Brandi Carlile – ‘een geweldige zangeres uit het Amerikaanse Northwest,’ aldus Eddie – werd onlangs al eens door het voltallige Pearl Jam gecoverd in een venijnig rockjasje. Nu werd het een ballad die het breed liet hangen. In die versie, en in een handvol andere nummers zoals‘Just Breathe', liet Eddie trouwens een Nederlands strijkkwartet aanrukken, het Red Limo String Quartet. Eigenlijk had hij ze niet nodig. Waar kwamen die staande ovaties vandaan? Van de grote liefde van het publiek, in de eerste plaats, maar ook van een half dozijn killer tracks. Lieve Djor, Er zijn nog steeds geen woorden voor. Het gemis wordt steeds meer. Er gaat geen moment voorbij dat ik niet aan je denk. Ik probeer je om mij heen te. Dat waren: ‘Off He Goes’ (uit' No Code’), het epische‘Better Man’ (uit‘Vitalogy’) en het tweeluik‘Immortality’/’Lukin’, zowat de enige nummers van de avond die het gezapige tempo doorbraken (goeie basdrum!) en meteen in de buurt kwamen van akoestische punk. Opwinding! Als je kon zwemmen in okselvijvers, dan hadden wij na afloop heel wat baantjes getrokken.‘Elderly Woman…’ uit' Vs.’ maakte lang aanspraak op Moment van de Avond – de echo van ‘faaaade away’ hangt nog altijd in de nok van de arena – maar dan kwamen daar alsnog ‘Porch’ en vooral‘Black’, de twee afgevaardigden uit‘Ten’. Of‘Black’ in De Tijdloze op één moet staan, is een discussie voor een andere, veel minder nuchtere avond, maar dat de versie van deze show zinderde, toewerkte naar een emotionele apotheose én de onderbroeken van het voltallige publiek nóg harder deed plakken, daar bestaat geen twijfel over. Alles wat volgde, was epiloog. Eddie Vedder heeft veel gegeven en hij heeft van het publiek evenveel teruggekregen: zo gaat dat met mooie vriendschappen. Nog dit: Iron Maiden speelde onlangs bij de buren van het Sportpaleis, maar als het op luidkeels ‘EDDIE!!!’ roepen aankomt – of ook wel: op het zich regelmatig wassen – dan winnen de Pearl Jam- fans op punten. De quote. Geheel conform de sfeer babbelde Eddie een halve roman bij elkaar. De ellenlange uitleg over hoe het reuzenrad van de Sinksenfoor een metafoor is voor het leven hebben we wijselijk laten vallen, maar hier toch een uitgelezen selectie: - ‘Mijn Nederlands is shit en mijn Frans is nog erger. Voules- vous fuck, is dat hoe je ’t zegt?’- ‘Ik wil hier niet de arrogante lul uithangen die een vreemd land binnenstapt en meteen commentaar begint te geven, maar toch één raad: het is nog lang niet gedaan met de opwarming van de aarde, dus een airconditioning lijkt me een goeie investering, jongens. Kan er hier nergens een raam open?’- (wanneer een fan het podium op mag en zijn zenuwen niet de baas lijkt te kunnen) ‘Voor mij een koffie, en voor meneer een rode wijn met een Xanax en wat Vicodine, alstublieft.’Het publiek< 3 Eddie. Het moment. Adil en Bilall krijgen alsnog gelijk: ‘Black’ was de shit van de eeuw. Djordy Latumahina | 1.
0 Comments
Leave a Reply. |
AuthorWrite something about yourself. No need to be fancy, just an overview. Archives
November 2017
Categories |